- αμνός
- ο (Α ἀμνὸς) (θηλ. Α ἀμνὰς και ἀμνὴ και ἀμνίς, Ν αμνάδα)1. το νεογνό τού προβάτου, αρνί, αρνάκι2. φρ. «ο αμνός τού Θεού» ο Χριστόςμσν.το ύφασμα τού επιταφίου, όπου εικονίζεται το σώμα τού Χριστούαρχ.1. ανόητος, κουτός2. άκακος, πράος, μαλακός.[ΕΤΥΜΟΛ. Η λ. ἀμνὸς χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελληνική παράλληλα προς το ἀρὴν (ἀρνός), για να δηλώσει το αρνί, το μικρό τού προβάτου. Ετυμολογικά η λ. ανάγεται σε IE *agwnos (> *abvos > ἀμνός, με αφομοίωση)πρβλ. αρχ. ιρλ. ūan (< oūan). Οι συγγενείς τύποι άλλων ΙΕ γλωσσών -λατ. agnus (από όπου τα γαλλ. agneau, ιταλ. agno), αρχ. σλαβ. agnę, αγγλ. yean «βελάζω»- θα μπορούσαν να αναχθούν σε IE *agwhnos (με δασύ χειλοϋπερωικό σύμφωνο -gωh- αντί μέσου ηχηρού -gw-), εφόσον το υπερωικό -g- στους τύπους αυτούς είναι αρχικό και όχι (υστερογενές) προϊόν αφομοιώσεως. Στη Ν. Ελληνική επικράτησε, αντί τού αμνός, ο τ. αρνί: ἀρήν, ἀρν-ὸς > ἀρνί-ον υποκορ. > αρν-ί (πρβλ. παῖς, παιδ-ὸς > παιδ-ίον > παιδ-ί), ενώ ο τ. αμνός διατηρήθηκε και παγιώθηκε ως όρος της εκκλησιαστικής κυρίως (και της λόγιας) γλώσσας. Όπως η λ. ἄρτος έναντι τής λ. ψωμί, η οἶνος, έναντι τού κρασί, έτσι και η λ. ἀμνὸς έναντι τού τ. αρνί απετέλεσαν μια σειρά από λέξεις στερεότυπες τής εκκλησιαστικής γλώσσας που καθιερώθηκαν με τον παραδεδομένο τους τύπο στη γλώσσα τής λατρείας, ενώ τη θέση τους στην καθημερινή γλώσσα πήραν άλλες, κατά κανόνα, νεώτερες λέξεις.ΠΑΡ. αρχ. ἀμνεῖος-ἀμναῖος, ἀμνειός, ἀμνίον, ἄμνιος, ἀμνοκῶν.ΣΥΝΘ. νεοελλ. αμνοσκοπία, αμνοφαγία].
Dictionary of Greek. 2013.